Canım sıkkın olduğunda hep ona sarılmak isterim. Sanki ona sarılmak tüm yalnızlığımı hafifletebilirmiş gibi. Ama o Yanımda değil. Hiç de olmadı. Sanırım artık bir Şeyler yapmam gerekiyor. Kendimde bunu yapacak cesaret bulamıyorum. O benim imkansızım, o benim ulaşılmazım. O benim sığındığım küçük adam. Yıllar geçtikçe perçinlediğim duyguları tek bir söz ya da bakışın hafifletebileceğini biliyorum. Yine de onda bir şeyler var. Bunun adını koyamıyorum. Ona hiç bir vasıf yüklemedim şimdiye kadar. Ettiğim yeminlerin ve duaların ortak noktasıydı sadece. Hiç kapanmayan dipsiz bir kuyu gibi.. Yanımda olmadığı zaman yanımda olduğundan daha çok. Ama yine de sadece yanımda olduğu zamanları hatırlıyorum. Bir gün bir roman yazacağım. Başrolüne onu koyacağım. Ona, onu anlatmak istiyorum. bir gün olacak biliyorum..
