Yabancı takımların maçlarını izlerken bile kaybeden tarafı tutardım. Daha güçsüz olan kazansın isterdim eskiden. Yeni yeni anlıyorum kaybetmenin esaretini. Kaybeden yalnız kalıyor arkadaş. Hatta bazen öyle yalnız kalıyor ki kendisi bile terk ediyor kaybedeni. Düşene bir tekmeyi de kendi vuruyor. Düşmek nasıl bir duygu bilir misiniz? Ama öyle fiziksel düşmek değil, göz göre göre her şey elinin altındayken en üstteyken düşmek. Öyle bir düşüyorsun ki en üstteyken bir daha çıkamama uğruna kırıyorsun kendini. Kaybetmenin verdiği o duyguyu bir de ne zaman hissederiz bilir misin? Yine düştüğümüzde ama bu sefer aşka düşmekten bahsediyorum. Aşka düştüğün zaman en başından kaybedersin. Aşkını değil ama, kendini. Artık kendin için değil bir başka kalp için atar kalbin. Bazen o başka kalp bilmeden bile. Kaybetmenin verdiği o duyguyla kaybedecek de hiçbir şeyin yokken tıpkı benim yaptığım gibi saçmalamaya başlarsın. Bazen o öl dese ölürüm diye düşünürsün ama saçmalıktan ileri gitmez.
Bazen william amcanın satırlarında bulurum kendimi tam da bu konuyla ilgili :
“Ah! Bu kadar okudum, bu kadar öykü ya da destan duydum, aşkın yolu asla düz gitmiyor. “
