eskiyazi

dostunuz, en sevdiğini bir daha göremeyeceğini sizi gördüğünde anlamışmıydı hiç? gecenin 4’ü, telefonun sesine uyandım. “başımız sağolsun!…” kafamdan aşağı kaynar sular döküldü, enseme vuran soğuk rüzgar nabzımı arttırdı ve çok…

Gecenin sessizligi ne kadar garip, günün bütün gürültüsüne nasil meydan okuyor. Bütün insanlik uyurken kalemin kagida olan aşkı nasil sesli haykiriyor kelimeleri. Kalbimin atışı kulaklarimin icinde ayni ritimle nasil bastiriyor…

Bazi zamanlar fazla çaresiz kaliyor insan. En konuşmaya başladığı anda başıni kemiren bütün çenebazlar yeri yarip saklaniyor sanki. İç ses kisiliyor, parmaklarin soguktan yazi yazmayi unutuyor ve odaklanamadigin milyonlarca düşünce…

Hoşça kal’a sigdiriyoruz sayfalara sigdiramadigimiz kelimeleri. Bu kadar kisa anlatmaya çalışmak haksizlik bayim. Okyanusu Çocukluğumuzun kuveti legenlere sigdirmaya calismak gibi haksizlik. Derede kagittan yaptigimiz gemileri yüzdürmek gibi, arka siradan öğretmen…

varoluş meselesinin altında ne çok anlam yatıyormuş hepsi uykudan uyanmaya başlıyor teker teker, mesai çıkışındaki trafik ışıklarında yakalandım. yüzümde palyaçonun çizdiği gülen suratı unutup karışıvermişim halkın arasına. komik fakat kimse…

bizim kentimiz öyle büyük değil, çok gezecek eğlenecek yeri yoktur. bi günde bütün gezilecek yerleri gezebilirsiniz. nereye gitseniz her yerden bikaç tanıdık çıkar ve çok tanınıyo olmak kimsenin hoşuna gitmez.…

İçimin her zerresinde bi elif miktarı adın zikrediliyor. makamında hissettiğim huzuru adından mı alıyorum yoksa bakışından mı bilemiyorum. Farkında olmadan elimin altındaki bütün ajandalardan sana yazılmaya çalışılmış bikaç satırlık romanlar…