zess

Kokun çalındı bu sabah burnuma Ardından birkaç damla gözyaşı. Yanımdan geçen o adamın sen olmasını ne kadar diledim bilemezsin. Kilometrelerce ötemde bir çift göz, bir narin ses uğruna ne acılar…

gelecegin gunu dakika dakika sayiyorum simdi. hayir yillardir hayalini kurdugum gun boyle degildi. tutmayi biraktigin narin ellerimle ugurlayacaktim seni.  kokunu icime ceke ceke sarilacaktim. senden ayri kaldigim iki yildan sonra…

Uzun yazılar yazmaya yok mecalim, nasılsa yitirdim elimdekileri. Savruluyorum yaprak misali oradan oraya. Şimdi rüzgarın adını fısıldamak isterim elimde lavtamla bir ozanın acısını yaşarken. Dalgaların öfkesini, lavinyaların burukluğunu duyabiliyorken.

Annemin “gitme” deyişleri, vurarak çıktığım kapının ardında buğulu birkaç fısıltıdan ibaretti artık. Defalarca kez tekrarlanan bu sahneden bıktığımı hissediyordum. Haziran ayının kavurucu sıcağında ve insanın nefesini kesen lanet rüzgarda sürükleniyordum.…

Seni sevmiştim Zedka. Yıllar önceydi. Yanıbaşımda olmana rağmen değmezdi gözlerin gözlerime. Ellerin ellerimdeyken bile ısınmazdı hiç. Bilirdim sevmezdin beni. Ben yanında bile hasretken sana. Farklı kadınları düşlerdin. Gönlüm seninle sarhoşken…

Yıllardır hayalini kurdugum gündü  8 Mayıs. Üc yılın her günü, her anı bunun hayaliyle doldurdum zihnimi. Her ne kadar acı verse de kilometrelerce uzağımda olman, bekleyecektim dönüşünü. Olmadı. İhanet ettin.…

Ölü bir kelebek can buldu avuçlarımın arasında. Siyah kanatlarının arasında beyaz lekeler de barındırıyordu. Böyle güzel bir can nasıl olur da son nefesini vermişti? Hiç adil değildi hayat. Minik bedenini…

Bir adam düşünün; gülüsü tüm sulardan daha berrak, en sıcak masallardan daha sıcak. Tıpkı bir kahve kokusu gibi. Saf ve cekici. Hüzünlü gözlerinin yanı sıra, elleri.. O kadar beklemis ki…

Sen yağmuru bile sevmiyordun. – oysa ben seni sırılsıklam bekliyordum – Nasıl kesişebilirdi yollarımız? daha on dokuzundaki delikanlı nasıl sevebilirdin beni?

Ardından “gitme” diyebilecegim tek bir kisi dahi kalmamıs. Gecenin ayazı ruhumun derinliklerine kadar islemis. Sessiz cıglıklarımı duyanlar olmamıs. Kimsesiz kalmısım Rodya. Bu yolda gölgem bile terk etmis beni yalnızlıga.

Gidenlere, sözde yanımızda olanlara kalanlara ve henüz gelmemis olanlara.. Son defa, kaldır kadehini!

Adın bir dipnot olarak düşecek şiirime. Kalemim kan ağlıyor. Her kimsen Her neredeysen Gel artık Zess Biraz daha beklersem, yalnız öleceğim.

Düsünceler beynini kemiriyorken, etrafa sactıgın anlamsız gülüslerin altında yatan gercekligi fark eden kimse olmuyor. Biri dahi gelip de “nicin duvarlar örüyorsun etrafına” demiyor. Anlamıyorlar. Anlatamıyorsun. Rüzgarın akısıyla savrulurken bir basınasın.…