Yadsıyamadığım bir karanlık var ait olduğum. Gözlerimin ışığı araması hep ondandır. Bedene atılmış kesikler gibi, sıyrık sıyrık etten duvarlarım. Gözlerimi sıyrıklarına yaslar etrafa bakarım. Sonra görmediğim yer kalmasın diye ruhumu…
Kefeni bile siyah çünkü Çünkü görünmese renkler daha iyi. İçim, dışım öyle sevilecek renk değil, Değil mi? Ölse de renkler, atıyor içimde kırmızı Gün doğumu – batımı ayrımını yapamıyor gibi.…