Lunaparkta balonu kaçmış çocuk gibiyiz
O kadar oyuncak var ama bir balon hala canımızı yakıyo
O kırmızı balon
Bir anlık dalgınlığımıza gelip ipini kaçırdığımız balon
Atlıkarıncanın ışıltılarının arasında dalgınlık
O görkeme feda edilen plastik kırmızı bir balon
Havası kaçmasın diye tutan bir ip
Ne kadar aciz bir çocuk eğlencesi aslında
Plastiğe helyum üflüyorlar ve sen onu uçuyor diye aşık aşık izliyorsun
Ama onu nice çarpışan arabaya değişmem
Peh, çarpışan iki araba
Ne kadar vandal
Halbuki bir balon, bir hayalperestin elde edebileceği en güzel hediye
Uçuyor, sivri bir cisim patlatıyor
Tıpkı bir hayalperestin cisimleşmesi
Hayallerinin içinde yaşayan bir çocuğa babasının asla astronot olamayacaksın demesi gibi
Paramparçasın
Patlamışsın
Kırmızı bir balonuz çocukken
Sonra elimizden kaçırıyoruz çocukluğumuzu
Ve yükseldikçe biraz daha havamız gidiyor
Hayallerimizi sona yaklaştıkça parça parça etrafa dağıtıyoruz
Sonunda da denize düşüyoruz
Bizi bir kıyıya vuruyor
Asla şişirilemeyecek olarak
Kırmızı bir balonuz hepimiz hayalleriyle dolan
Hayalleriyle ölen
Tanrı’da atlıkarıncanın görkemine kanıp balonu elinden kaçıran bir çocuk
Bizi özlüyor başta
Ama sonra atlıkarıncaya biniyor ve bileğinde kalan bir ip izinden ibaret oluyoruz
İnsanoğlu hayallerine terk edilmiş
Asla gerçekleşmeyecek
