-Peki en büyük pişmanlığın ne ? dedi sessizce dosthane ama bir o kadar da meraklıydı.Belkide hoşlanıyordu ondan söylemeye cesaret edemediği onca şeyden sadece bir tanesi ama en önemlisiydi.
Cevabı beklerken hala gözlerinin içine bakıyordu derinlerde bir hüzün sakladığı apaçık ortadaydı.Kaldırdı kafasını o da ona baktı ve sözler azından dökülüverdi:
–En büyük değil belki ama en güzel pişmanlığım söylememekti sevdiğimi imkansızıma, gözlerinin içine bakıp söylemek isterdim ne kadar sevdiğimi onun uğruna nelerden vazgeçtiğimi ve vazgeçebileceğimi.Ama o farkında değildi gönlümün onun için yanıp tutuştuğunun .Her nefesi onun için aldığımın onsuz yaşamanın ne kadar mutsuzluk getirdiğinin ,farkında değildi hiçbir hayal kırıklığının …
Bu sözleri duyduktan sonra söylenicek bir şey yoktu bu kadaracının üstüne bir de ben eklenmemeliyim dedi ve sevdasını gömdü derinlere o anda ve bir hikaye daha başlamadan bittti…
