Artık olmazsa olmaz bir hale geldi yazı yazmak, sürekli bir şeyler karalamak düşünceleri kağıt kaleme aktarmak. Ancak yazı yazarken tam bir şekilde kendi benliğime kavuşuyor, ne anlatmak istediğimi en iyi şekilde ifade ediyorum. Hani derler ya “Konuşmak her şeyin ilacıdır” diye benim ilacımda yazmak işte. Konuşurken karşı insanın vereceği tepkilere göre konuşmamıza şekil verip, tam bir özgürlüğe kavuşamıyoruz. Ama yazmak öyle mi kendinizle berabersiniz, size ne yazacağınızı söyleyen kimse yok, ne düşünüyor ve hissediyorsanız, kağıda aktarabildiğiniz şekilde yazıyorsunuz. Ama bazen yazmakta eksik kalıyor bazı şeyleri onunlada ifade edemiyorsunuz. Mesela; bir insana duyduğunuz sevgiyi “seni seviyorum” olarak aktarıyorsunuz ama, o anki hislerinizi, kalbinizin onun her adı geçtiğinde hızlandığını içinizdeki o anki heyecanı kelimeler ile tam ifade edemiyoruz. Kısacası; yazı yazmak özgürlükür, kendinizi bulmaktır. Ama duygular karşısında da basit kalmaktadır.
