Bir süredir biriktirdiğim düşünceler, kırgınlıklar, serzenişlerim var. Nereye atabilir? Nerede gösterebilirim bunları diye düşünüp duruyorum. Nasıl mı?
Oturdum odama etrafımı inceliyorum. En sevdiğim şarkı çalıyor “Emel Mathlouthi- Naci en Palestina”. Bu şarkıda bir empati var. Dinle lütfen sen de…
Sanki her sözü isyan ediyor. Birileriyle ortak bir yerde aynı şeylere üzülüyormuşum gibi hissediyorum.
Hepimiz emek verdiğimiz yerden kırılıyoruz. Değer verdiklerimiz tarafından üzülüyor, umursamadıklarımız tarafından umursanıyoruz.
İşte bu yüzden;
Ben bugün söyleyemediğim her sözü, her kırgınlığımı bir bavula bile koymadan öylece kendimi ‘yoksay’mak üzere gitmek istiyorum.
