Hiç çalmadı o şarkı radyoda
bekledim bekledim
ve bekledim
hiç duyulmadı sesi telefonumun
bekledim bekledim
ve bekledim
belki bir mektup gelirdi uzaklardan
bir gözyaşı bulaşırdı mürekkebe
bir ıslak imza bırakılırdı satır sonuna
bekledim bekledim
açtım perdeleri sonuna kadar
belki geçerdi o adam sokağımdan
bekledim bekledim
hiç olmazsa
bugün ay doğardı geceme
ertesi güne beklerdik güneşi
umutla
bekledim
bir köşede unutulmuş gibiyim
bir eşyanın diliyim
bir kitabın arasında unutulmuş fotoğraf
yahut
naftalin kokan bir gelinliğim
bıraktım beklemeyi
artık
biliyorum
hiç çalmayacak o şarkı
hiç kalkmayacak ahizesi telefonun
hiç gelmeyecek beklenen
ne ses ne bir nefes
biliyorum
yalnızlık gölgemizdir bizim !
