İşte tam da şimdi
Beş dakikaya geliyorum deyip
sonsuza kadar gideceğim.
Offf off bilmiyorum Sami, ne yaparsak yapalım yine biz bize kalacağız gibi. Ruhumun dar, pis ara sokaklarında serseri çocukların cigara kokusu dağılıp gidiyor. Sarı lambaların ve kedilerin çöplerini karıştığı, bulabilirse bir bozuk ciğer ya da balık kafasına kitlenmiş, pis kedili acayip sokak görüntüleri. Kamera değişiyor ve dağılmış ruhum aydınlanıyor, Karayipler’de ıssız bir ada ve yıldızlı gecesinde.
De lir dim !
Tırnaklarım kemiklerime kadar tırmaladı. İşte tam da şimdi,
Beş dakikaya geliyorum deyip
Sonsuza kadar gideceğim.
Dakikalar, saatler arasına sıkışıp zamanın ve ihtirasın, aborjin işkencesinin içinde buldum kendimi. Sadece huzur isteyen ben, arafa düştüm çıkamıyorum. Kanımın, Afrika steplerine nüfus etmesini istiyorum. Kaldırmak istemiyorum artık bu kadar, yarasanın ve maymunun kulaklarını değiştiriyorum kamera değişiyor vee sanırım,
Sı yır dım!
Aşikar, hmmm çok aşikar. Hadi bakalım şimdide tropik bir ormanda, yeşil ve küflü toprağın kokusuyla, yağmurları vücudunda ıpıslak hisset. Ayak parmaklarının çamur balçığının içinde oynadığını ve üşüdüğünü düşün. Bir anlık geçirdiğin sıtma (belkide zehirli bir küçük mahlukun saldırısına uğramış) seni toprağa çiviliyor ve orada tüm soğuğu hissederek, yağmuru yiyerek ölüyorsun ve günler sonrası yeryüzüne bağlanmış cesedin doğa anayla bütünleşmiş yemyeşil olmuşsun ve bir kelebek alnının üstüne konmuş melek gibi seni kokluyor.
Hayatında en güzel an diyebileceğin zamanda, yaşam bir çırpıda seni alabiliyor. Bir ruhtan bir nefes yapıyor, seni yeniden yaratıyor, yeniden yaratıyor ta ki en küçük madden atomik parçalarına boyutların arasında kaybolup yitene kadar. Bizleeeeer hiçliğin ötesinde bir yerde programlanmış, simülasyonun içine bırakılmış küçük önemsiz birer adını bilmediğim sonikleriz. Yeter artık özgürleşmek istiyorum. İşte tam da şimdi,
Beş dakikaya geliyorum deyip
Sonsuza kadar gideceğim.
Sahra’nın içinde ahşap, yıpranmış bir sandalye, önümde masa ve daktilom yazıyorum. Ağzımda sarılı bir haşhiş, durup güneşe bakıyorum. Terlemişş, leş görüntüm ve her an buharlaşabilir mişim gibi yanışlarım. Tam bu sırada bir bedevi iki devesiyle bana doğru yaklaşıyor. Yanımdan geçerken beni süzüyor ama ona hiç bakmıyorum ve her ne yapıyorsam ona devam ediyorum. Şoka girmiş olan ruuh bedevim beni gözleyerek çöl tepelerinin arasında, gölgelerde kayboluyor. İşte şimdi geldim tam yerimdeyim. Bir derviş hırkası, bir ney, serap gibi uçuyor gözlerimin önünde. Daktilomda yazmaya devam ederken gözlerimi onlara çeviriyorum ve adeta onlarla dans ediyorum kum taneciklerinin derin yanıklar bırakmış olduğu ayaklarımla. Beyaz bir ışık patlaması yaşanıyor ve ben patlamaya bakarken gözlerimi kapatıyorum. Yavaş yavaş pimim geriliyor ve sonunda beyaz bir patlamaya evriliyorum. Bedenimin içinden bir form geçiyor ve farklı bir alemin içinde mozaikleşiyorum. Bir ateş buhranının içinde gözlerimi açıyorum ve lav olmuş formumla evreni selamlıyorum. Sonsuzluğa ulaşmış ben, huzur buluyorum, zamana tapıyorum ve onun için oradayım. Kendim için, Sami için;
Beş dakikaya geliyorum.