Şu dakikalar varoluşumun sonu belki de. 
Belki de ben hiç var olmadım.
Bilmiyorum hiçbir şey.
Uzaktan gelen çığlıkları duyuyorum sadece.
Bağırmayın bana,
Yağmurlarınızı üzerime yağdırmayın.
Merak etmeyin bundan böyle size gözükmem zaten.
Garipti her şey,
Çabuk bitti sanki her şey.
Hiç yaşamamış gibiyim artık.
Gökyüzünden yağan şeyi bardakla içmek miydi medeniyet dediğimiz şey?
Ya da ağlayan bir çocuğun gözlerinin içine bakarak kardeşinin kanını akıtmak mıydı zafer?
Ne boşmuş her şey.
Ne kadar yalanmış gerçek sandıklarımız bile.
Ne kadar kötüymüş her şey, herkes.
Anlıyorum artık yavaş yavaş.
İnsan anlıyor karanlıklara düşünce,
Üstüne topraklar atılınca.
Beyazlara bulanınca…
Karanlığın sevgilisiyiz hepimiz,
Yalnızlığa aşığız aslında…
