Hayallerim olmadan yaşayamam ki ben. Sıradan olurum. Piç olurum. Dayanamam ben bu acıya, ağlarım. Hayallerim çalındı. Merhamet etmeden, acımadan. Bırakmadı yakamı olumsuzluk taifesi. Bırakmadı kahpe hayatın keşmekeşi. Kimlerin hayali çalındı ki? Benim ki çalındı. Yüzsüzce ve sinsice. Arkamdan gülerek çaldılar. Arka koltukta unutulmuş gibi kaldım. Sessiz ve kindar bir toplumun kanaat önderi gibi kalmıştım ortada. İçimde ki nefret saliseler aktığı sürece daha harlıyor ve büyüyordu. İstemsizce gülüyor ve bir adet sigara yakıyordum. Kahpeliğin luzumu mu vardı? Diye çığlık atıyordum. Gözlerimi kapatıp İzmir’i dinliyorum Orhan Veli misali. Sonra gökyüzünü ciğerime dolduruyorum. Evet, evet, evet herkes bana deli diyor! Ama neden böyle yaptığımı sormuyorlardı. Sessizim. İrademi bir cd’ye kopyalayıp öyle kalmış gibiyim. Bitkin vee huzursuz. Piç kaldım hemde gözlerini kırmadan hayallerimi orospu yaptılar. Çok ağlıyorum. Gözlerim kızardı. Yürüyorum dalgın dalgın. Dolanıyorum, Karşıyaka’da ki o salaş türkü barlarında. Canım çekti. Birde karşıya geçeyim dedim, Konak’a! Bindim vapura. Vapurun dumanını içime çekmekten başım dönmüş ola ki birinin beni tuttuğunu gördüm. Ürktüm. Başım döndü ve denize düştüm. İzmir’in mavi ve buz gibi körfezi ahh ne aşklar görmüştür o vapur ve denizi! Kaderin sillesini yemişler canına burda mı kıydı diye düşündüm yüzmeyi bıraktım. Durdum, yavaş yavaş batıyorum. Son bir çekeyim nefesi içime. Martıların sesi kahpe benliğimde kaybolmuş gitmiş. Evet ben bir kahpeyim! Hayalim çalındı! Bir piç ve kahpeyim! Nedir yaşamanın, mucizesi? Bak işte ölmek üzereyim. Sıla’dan Yabancı’yı mırıldanıyordum; ”sende ki dertse al benden de aynı” diye.
Boğuluyorum! İmdaaatt!! Hastanede gözümü açtım. dönmüşüm hayata. Neye dönerim ki? Dönmek nasıl bir şey? Ben bilirim! Bileklerimi kesiyorum. Hemde kalemtıraş jiletiyle. Güzel kesiyor tavsiye ederim. Hem acı hem zevk fevkalede! Delirdim ben!
