Bir Neşet şarkısı gibi içim. Uçsuz bucaksız bozkırın içinde kimsesizlik sarmış sanki heryerimi. Çığlık atsam kimse duymaz atmamda zaten. Gururumdan değil ama boşuna olduğundan. Koca koca bulutlar tutmuşlar ayı bırakmıyorlar. Bir tutam ışık süzüyor ancak. Ufka kadar yeşillik önemi yitiriyor o anda. Aydınlatanı olmayınca neye yarar o kadar şey yada ne işine yarar. Tekrar bulutlara bakıyorum kaldırıp kafamı. Belli var onlarda da bişey. Dokunsalar dokucek hepsi içindekini. Yine de bırakmıyorlar ışığı. Tatlı bı meltem esiyo bozkırda. Yaslandigim ağacın yaprakları hoş bı şarkı mırıldanıyo kulağıma. Artık şarkı dinlemekte istemiyorum ama çok farklı bı ezgi.daha gerçek daha anlamali. Sigaram çoktan sönmüş. Belliki melteme yenik düştü. Tekrar yakip yaslanıyorum gecenin içine. Anlamsız sorular sormayı bırakıp melodiye kaptiriyorum kendimi. Gözlerimi kapatıyorum son bır nefes daha çekiyorum içime. Sonunda cesaret edip dökülmeye başlıyor bulutlardan biri. Fırsat bu fırsat eşlik ediyorum. Bütün bozkıra eşlik ediyorum. Onlar dokukdukce bende döküyorum. İlk defa kendimi biryere ait hissediyorum. İlk ve son defa….
