Ve gece çöker,
hiç olmadığı kadar ağır ve bilinçsiz.
Duman titreye titreye uçuşurken sakallarımın arasından
yalnızlığa sığındım.
Hiç olmadık vakitte
kahkaha atmaya başladım.
Özgürlüğe kavuşan siyah bir beden kadar
mutlu.
Duymak istediğim ses
daha çok sıkmıştı
duyduktan sonra.
Sik gibi ortada kalmıştım.
Sol yanımda gitar,
sağ yanımda tütün, çakmak, duman.
Haklıymış bizim moruk,
dibi buldaktan sonra
insan,
başka bir dibin olduğunu fark ediyordu.
Bi’defalık da olsa,
yanılmasını isterdim
amına koyduğum bunağın!
Hiç sekmiyordu,
nedense.
Sorun da
tam olarak buydu,
sanırım.