Bastığın yerleri toprak diyerek geçme tanı,
ne yiğitler feda oldu kurmak için bu vatanı.
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı,
onbeş yaşında Mehmet koştu verdi canını.
Analar gözyaşlarıyla suladı vatan toprağını…
Denizden karadan her yerden tutmuşlardı yolunu,
kurtlar birleşmiş masada, kurmuşlardı oyunu.
Gelmiş saldırmışlardı getirmek için sonunu,
bir mAvi gözlü ay yüzlü çıktı bozdu bu oyunu.
Çanakkale’de bir güneş doğdu,
bir millet küllerinden yeniden doğdu.
Tek dişli canavar orda boğuldu…
Saçtı bütün dehşetini, kustu bütün nefretini,
ama bi çare oldu geçemedi Onbaşı Koca seyit’i.
Batacak sandılar yurdumun güneşini,
bilemediler bağrında yanan vatan ateşini.
Cepheden yükseldi arşa tekbir sesleri,
destan yazdırdın Kemal’im yoktur bir eşi.
Al bayrağı yere düşürmedi o eller,
kınalı kuzulardaki korkusuz gözler.
Yan yana savaştı kahraman onbeşliler,
sonsuz cennette beraber şimdi ölümsüz şehitler.
Bir de seslendirmesini yaptım.
