Artık öyle bir haldeyiz ki ne anlatabilen var bu halimizi ne de içinden çıkabilen. Herşeyi bir havaya herşeyi bir çıkara bağlamış durumdayız. Kendimizden başka kimseyi düşünmeyen herşeyi ben bilirim odaklı bir anlayışla çıkmışız yola. Çıktığımız yol da yol olsa. Hic kimse tek basına bir yere varamaz kesinlikle bir yardıma ihtiyaç duyacaktır. Kendimizi en büyük en yüce gibi görmekten vazgeçtiğimiz zaman hayatımızın en güzel günleri o zaman başlayacak. Birşey bilmediğinizi mutluluğu göremediğimizi fark edeceğiz. Dünyanın en kötü şeyidir benlik sadece ben merkezli insanlık. Yanındakini çevresindekini hiçten sayan ilk hatasında silip dalga geçen insanlar olmuşuz. Kime böyle derseniz hayır ben öyle değilim der ama kesin de öyledir. Bugün düşündüğümüz yarın değişirse bunun kötü birşey olduğunu düşünüyoruz. Doğru bildiğimiz yanlıs olduğunu öğrendiğimizde bile kabul etmiyoruz. Oysa ki doğruları öğrendiğimizden mutlu olmamız gerekken. İnsanlık 21.yy. Da çıkmaz bir sokağa giymiştir ve bu insanlıktan çıkmış ama o sokaktan çıkamamış insanlarla dolan bir dünya haline gelmiştir nasıl çıkacağımızı nasıl kurtulacağımızı kimse bilmezken biz hâla dünyanın merkezi biz olduğumuzu sanıyoruz. Ve öyle hareketler yapmaya devam ediyoruz ama nereye gittiğimizi ve ne halde olduğumuzun farkında bile değiliz. Cahillikten kırılıyoruz.
