Tüm dünya üzerinde insanoğlunun en elemli can çekişi kırgınlık…
Her zaman sevdiğimiz inandığımız güzelliklerin bizi yaralayışları.Bazen yaşamak sadece nefes alıp vermekten ibaret gibi geliyor.Kötü günün sonunda keske her şey rüya olmuş olsaydı diyerek iç çekişlerimiz.İyi oldukça kırılıyor hiçe sayılıyoruz.Ah nerede bizim geri gelmeyecek olan sevinçlerimiz?Nerede kaybolan ümitlerimiz?İki yaşam arasında gidip geliyoruz.Hiç bir zaman tam dengeyi tutturamıyoruz.Belki tekrar iyi şeyler olur ümidiyle yeniden başlıyoruz hayata.Bir teselli diyerek tüm gücümüzle direnişlerimiz.Hayatın içinde kaybolup gidiyoruz.Belki de bu sessiz haykırışlarımız çok yara alışlarımızdandır.Sahi bir aldanışın sonu bu denli kırgın mı olmalıydı?Kızgınlık sesliylen kırgınlık neden hep gürültüsüzdü…
İç çekişlerimiz derin acılarımızı ferahlatan kaçıştı.Yeniden kendine gelebilmekti.Onca kafa kurcalayan sorulara karşı bir şekilde direnmekti hayata kim bilir…
