Uzun bir aradan sonra tekrardan iyi geceler. Kendimle konuşmayalı çok oldu. İçimde neler birikti, unutuldu, kayboldu bilinmez. Düşüncelerimin ağırlığı altında ezildiğimde oldu hayallerimle bulutların üstüne çıktığımda. Çok yalnız kaldığımda oldu çok kalabalıkta bulunduğumda. Aslında bu kendimle geçirdiğim vakitte bazı insanların değerlerini gördüm. Belki bir hata yaparak veya hatalarını onlara göstermeye çalışarak. Gözlerinden kendi değerimi gördüğümde oldu. Yapmacık tavırlarıyla geldikleri de oldu. Bizde inanmıştık ya zaten. Bazen insanları anlamak gerçekten zorlaşıyor. Sevdiğimiz, değer verdiğimiz insanlar oluyor onlarda size değer veriyormuş, seviyormuş gibi davranıyorlar sonra sizinle işleri bitince iletişiminiz kopunca yapmacıklaşıyorlar. Neden?
Sadece gitmek bu kadar mı zor veya bu kadar mı vazgeçilmezdik. Neyi zorluyoruz bu kadar?
Eğer gitmek istemiyorsak veya bir kenarda dursun diyorsan neden böyle yapıyoruz?
Herkesin hayatında olmuştur böyle insanlar.
Birlikte zamanlar geçirdiğimiz biri zamanlarımız bittiği zaman puf…
Sonra uzaklaşıyoruz. Araya soğukluk giriyor ve tavır alan sizseniz eğer bir süre sonra bir anda başlıyor yapmacık mesajlarıyla hala eskisi gibi olduğumuzu hissetmek istiyorlar. Belki gerçekten de inanıyorlardır. Ne dersiniz? Bizde geçirdiğimiz onca zamanın bir boşluğa düştüğüyle kalıyoruz. Belki yalnız kalmıyor olabiliriz. Zaten önemli değildi diyor olabiliriz. Önemli olan bunlar mı peki?
Kalbimizde kalmış olan küçük bir kırgınlık…
