İnsan geçmişi ile birlikte yaşar. Yaşadığı müddetçe, yaşamış olduğu her ân peşinden gelir. Ömrün hafıza kaybı yaşaması düşünülebilir mi? Unuttuğumuz yahut unutmaya çalıştığımız bir geçmiş dahi bir müsebbib olarak bizimle yaşamaktadır. “Mazi daima mevcuttur.” Hatıralar, her biri birer merhaledir. Ve her merhale bize, hakikatimize giden yolda birer durak mahiyetindedir. İnsan muhtelif lahzalar müddetince bu duraklarda soluklanır. Eşya ise bu durakların vazgeçilmezi gibidir. Bir fotoğraf, bir kitap, bir şarkı…insanın ve ân’ın temas ettiği her eşya, bizi kendine çeken geçmiş kuyularından biri olmuş demektir. -Belki gece, bu kuyuların yakınından geçtiğimiz bir yol gibidir.
“Mazi kahırlı bir türkü,
Söyleyen ben dinleyen ben.
Ne bir elem ne bir korku;
Ağlayan ben inleyen ben…”