Gökyüzüne bakıyorum, kararan bulutlar, güneş yavaş yavaş sarı olan rengini kırmızıya bırakarak yavaş yavaş denizin üzerinde batıyor ve güneşin ışıkları denizin üzerine yansıyor. Bu güzelim manzarada bir şey eksik. Ne diye soracak olursanız? Tabii ki de kutup yıldızı eksik. Merak etmeyin onlar da geliyorlar şimdi. Gökyüzü kapkara oluyor ve güneş gidip yerini Ay ve yıldızlara bırakıyor. Gökyüzünde binlerce yıldızın oluşturduğu bu resim sanki bir ressamın kaleminden çizilmişcesine gökyüzünde güzel bir şekilde duruyor. Aşağı doğru bakıyorum, yeryüzünde ışıkları yanan evler görüyorum bu kapkaranlık geceyi, bir ay, bir sürü yıldızlar ve ışıkları yanan evler süslüyor. Aşağı doğru baktığımda ışıkları yanan evlerde yaşayan insanların hepsinin bir umudu, zaferleri, hayalleri olduğunu biliyoruz ve onlarda evlerinin pencerelerinden bu mutlu tabloyu izliyorlar. Ve Allah’a şükrediyorum, bize böyle bir Dünya verdiği için. Ve oturduğum yerden gökyüzünün o sonsuz güzelliğine, gökyüzünün aşağısında ışıkları yanan evlere bakıyorum umut dolu gözlerle. Ve anlıyorum ki; insanoğlunun yaşadığı Dünya’nın ve hayatın güzelliklerle donatıldığını ve bunlara değer vermemiz gerektiğini anlıyorum. Son olarak gökyüzüne oturduğum yerden bakıyorum ve insanlığa tek söyleyeceğim şey sana verilenlerin değerini bil diyerek gökyüzüne ve aşağıda ışıkları yanan evlere bakıyorum…

Yazar:Cansu Porsuk