Bir çift gözdür her şeyin başı
Hayatımızda öyle anlar vardır ki bir çift göze tutsak olduğumuz, onlar olmadan sanki kaybedecek, yıkılacak hissettiğimiz bir gamzeye gülüşlerimizi teslim ettiğimiz o anlar… Kısıtlıdır aslında hayatta bu anlar bir kez gülen o parlayan siyah gözleri belki bir daha hiç göremeyeceğimizi unutuyoruz işte bazen çok nankörüz be kaybetmeden anlamıyoruz hiçbir şeyin değerini anlayamıyoruz, kavrayamıyoruz her gidenin arkasından paketlerce sigara litrelerce alkol tüketiyoruz, bunlar ile birlikte bizde tükeniyoruz, yeniliyoruz… Gülüşlerimizi kaybediyoruz bazen bir daha asla gülemeyeceğimizi düşünüyoruz ya o an, işte o an biz sadece zamandan kaybediyoruz giden o gözler başkalarını mutlu ediyor, biz ise küfür ediyoruz, yıkıyoruz, kırıyoruz çevremizdeki bize asıl değer veren yürekleri. Görmüyoruz ya bazen bizi gizli gizli izleyen gözleri merak eden insanları dostlarımızı belki bize aşık olan o gözleri işte tam da o zaman, zamandan eksiliyoruz, azalıyoruz, tükeniyoruz biz işte o zaman kaybediyoruz… Duygusuz insanlara dönüştük artık be hissedemiyoruz o gözleri görmeden bir şey içimiz kararıyor o göz kadar kararıyor bazen, ne ağaca ne çiceğe ne böceğe ne de başka gözlere boş bakıyoruz ya artık farkında olmadan aslında kaçırıyoruz o güzellikleri… Çok güzel seven insanlar gördüm hayatımda hep öyle olmaya çalıştım oldum da ama oldukça kaybettiğimi sandım yeniliyorum sandım… Sonradan fark ettim ki güzel sevmekten vazgeçtiğim zaman ben kaybetmeye başladım kaybettikçe tek başıma kaldım çölde açan ama kurumaya yüz tutmuş bir çiçek kadar yalnız, asfalta atılmış orada unutulmuş bir izmarit kadar yalnız… Umarım böyle kaybetmeye yok olmaya devam etmeyiz, o gözlerle gülmeyi hak edecek kadar uzun yaşayabiliriz…
