Gücü ve İnsan

Neden sessiziz, bu kadar doğaüstü olay gerçekleşirken. Her gün cinayetler işlenirken; insanlar öldürülmese de insanlık elimizden kayıp giderken. Tepemize kralları diktik, onlara sınırsız yetki, güç, otorite verdik. Tanrıya inandık. Bütün düzenimizin sağlayıcısı, varlığın ve hatta yokluğun sonsuz hakimi belledik. Adamlarla evlendik, ortak bir yuva kurduk, güçsüzdük, belki bize kol kanat gerer, kollar, bakar, düşünür diye. Kendi dışımızdaki bir varlığa yetki atamaya, onu ululaştırmaya ne kadar da istekliyiz. Onlara gücü verirken, kendi gücümüz azalır, kendimizden, içimizden çıkarıp veririz aslında. Kendi tanrın seni kendi cehennemine atabilir kolaylıkla, kendi kafanda ürettiğin; senin gücüne sahip tanrın. Senin kralın, en ufak bir hatanda kellen elinde. Seni yönetmesi için orada olan, senin gücüne sahip kralın. Sonra bir de, dışarıda zor bir gün geçirdiği için eve gelip, seni kemeriyle bir güzel döven adam, seni koruması için seçtiğin, hayatına aldığın kocan; senin gücünü çalan kocan.

Ne zaman birine, kendinden başka bir insana, bir varlığa-gerçekte orada olsun ya da olmasın- kendi gücünü versen, hep güçsüz kaldın; bunu artık göremeyecek kadar, göz kapaklarını açık tutmaya yetecek kadar bile gücün kalmadı. Hep hüsrana uğradın, hep ezildin, hep itilip kakıldın. Ama en çok da, bütün bunları artık kanıksadığın, kabul ettiğin, dur diyemediğin için yaralandın. Hiç bir güç, güce, otoriteye sahip hiç bir varlık, sen istemediğin sürece sana zarar veremezdi ki aslında. Çünkü sen olabilecek en kalın zırha sahiptin, evrenin, insanlığın oluşturduğu kalın -otorite geçirmez- plakayı kuşanmıştın. Onların tokadı sana ulaşamazdı, ulaşsa da vız gelir, ancak kaşındırır, gıdıklardı. Ama sen onlara kendi içini açtın, beynini döktün, kendini, kendi gücünü verdin. Bu yüzden o otorite artık belki de sana vurmaya bile gerek görmedi, çünkü sen artık karşısında savaşılacak kadar bile değerli değildin, satılmıştın, kendin tarafından. Ve yine aslında, içini en çok da bu acıtmalıydı, yakmalıydı ciğerlerini. Ama kör gözler artık sözde düzenden -uyumdan- toplumun sağlığından başka bir şeyi göremez duruma geldi. Biz getirdik. Toplumun tamamına yakını, toplumun temeli, toplumu oluşturan biz bireylerin çoğu sağlıksızken. Ne kadar büyük bir ironi.