Günlerin karasına

Bilsen ürkek ceylanların koşuşturmasını
günlük koşuşturmalara bağlı ergen vücudunun yorgunluğu
bir çocuk rüyanın en güzel yerin de uyanır ağlar
ağlar çocuklar gözyaşına değmese de dünya
sonra baldan ve öpücüklerden tatlı
bilmem ki nedendir yağmur yağınca korkar insanlar
bir ömrü bir insanın gülümsemesine bırakmak yeterdi elbette
kimse bilmezdi sen gülünce hep aynı yerde açan gülü
bir gökyüzü kokusu saçan etrafa kıpkırmızı,
adın geçince acıyor göğsüm
seni sevince ışıklandığını bilmezdik , kolları kara dişleri bembeyaz çocukların
masum gülüslerinde bırakılmış mumların
yıllar geçti ve büyüdü o çocuklar
ergenler yeni bir döneme hazırlanıyor bu vakitler
birazdan kalemimi kan dolduracak
ellerimi ellerine çözülemeyecek şekilde baglayacağım,
sonra kararacak yüzüm ve göğsüm az biraz genişleyecek
almam gereken nefesler olacak ilerde yarısını sana bahşedeceğim
bir çocuk kaybolmuş gibi ağlayacağım,
namaz kılmak için abdest alacağım
susuz ve topraksız bir yerde,
ardından göğsümde taşıyacağım seni
umursuzluğum geceye adlolacak
mesela benim ,
yıllar boyu Ömer gibi bir heybetim olamayacak.
kan bağlayacağım ellerime ve kafama bir taş gelecek
sonra seni görmek bir ihtimal
bunu intihar girişimi saymak da
gülünce bir bıçak göğsüme saplanacak ve bıçağı saklayacağım,
arada bir yalnız kalmışlığın olacak gövdemde
korkma seni burda kimse görmeyecek
ve ardından
bir baldıran zehri içeceğim affet,
ölüm burdan sonra bir ihtimal
bilmiyorum,
ama böyle bitmeyecek.