Hayatımızı kendi olduğumuz gibi yaşayabiliyor muyuz?Yani bütün duygu ve düşüncelerimizi olduğu gibi dışarı yansıtabiliyor muyuz?Yorgunsam yorgun gibi,üzgünsem üzgün gibi…Kısacası içimiz dışımız bir şekilde yaşıyabiliyor muyuz?…Olmuyor bazen..Kendin çok yorgunken dışarı karşı ‘’güçlüyMÜŞ’’gibi davranıyoruz..İçimizde hayal kırıkları canımızı acıtırken dışarıya ‘’mutluyMUŞ’’gibi yansıtıyoruz..Ümitlerimiz ,umutlarımız yıkıldığı zaman da bile herşey’’ yolundayMIŞ’’gibi davranıyoruz.Aman kimseler mutsuzluğumuzu görmesinler..Oysa görsünlerdi..Mutsuzluğumuzdan utanacak neyimiz vardı?Yaşadığımız üzgün anlarımız, bizi mutlu anlarımızdan daha çok olgunlaştırmaz mıydı?Kısacası zaman geçiyor ve biz daha kendi duygularımızı yansıtamadan ‘’MIŞ’’gibi bir hayat yaşıyoruz…Bütün duygularımızın sonuna bir ‘’MIŞ’’ takarak heba ediyoruz ömrümüzü..En çok da kendimizi yıpratıyoruz..Bırakalım olması gerektiği gibi olsun herşey ve duygularımızda samimi bir şekilde bir maskeye bürünmeden kendilerini ifade edebilsinler..İnanıyorum ki o zaman daha mutlu olacağız..
