avucumda
haziran sıcağında biriktirdiğim
göçebe bir umut ile sevdim seni
bir martı’nın hasretini
yüreğime düğüm ederek
istanbul yüklü bir mevsime
yazdım gözlerini her nefeste
sırtımda
dünden kalma bayat bir hayat
yüreğimde
çığlığın en derin sükuneti
her sabah
seninle açardım gözlerimi hayata
sen bilmezdin
mesafeler ardında bulunurken sen
ben her nefeste sendim zaten
yağmur yüklü bir sonbahar
beklerken kapımda
her gecemde
eylül’ü bana yaşatan sendin
avare bir mutluluk
belirdi kollarımda
kalbime girdiğinden beri
kimse bilmez beni
aldığım her hazan yüklü nefeste
daha çok sevdim seni
// hakan say
