Agır agır yayılıyorsun ruhuma. Varlığın baş gösterdiğinden beri ne yok sayabiliyorum
ne de adını koyabiliyorum! Cığ gibi giderek büyüyor içimdeki hakimiyetin.
Ya da ben öyle sanıyorum.
Peki ya endişem?
Açık açık anlatamıyorum herşeyi.
Yanyana yazılamayacak cümlelerimizin var olabilmesine takılıp kalıyorum…
Ben bitmedikçe hiç bişey bitmeyecek onu da biliyorum.
….
Soruyorum kendime, beklediğin ne?
Aşk mı, dostluk mu diye…
Hazır mı kalbin başka dehlizlerde kaybolmaya diye…
Birden yüreğimin acıdığını fark ediyorum.
“Bir aşk bir çok aşktan yaratılıyormuş” anlıyorum.
Bütün yaşanmışlıklara inat belki de,
Belki de…
Her neyse!
