herşeyin bitigi an vardır..
tıpkı bir karanlıgın bittigi gibi..
derin çekmeye başlarsın havayı içine. sanki bir daha saniyeler sonra
yaşamıcak gibi.düşüncelere dalarsın ya gözlerini kapatıp,yorgun gözleri
dinlendirmiş gibi yapıp. hangi yarım bırakılmış düşünceyi tamamlamak
için bu savaşa girersin.. bilemezsin. ardı ardına yazılmış şiirlerin
yarım bırakılısında cektigi acıyı hissederken o cıglıkları duyarsın
yarım bırakılmış o şiirde.. yola koyulursun yükün agırdır hani yarım
bırakılmıs siirlerin acıları,öfkeleri,nefreti vardır. karanlıga boynamıs
pencerelerde hayat belirtisi aramaya koyulursun. hiç bir cümle bir birine
baglı olmasada bir baglılık hissettirir anlıyamazsın..bir akdeniz akşamında
deniz kokan sokakların içinde elimde kalemimle yola koyuldugum zamanlarda
olmuştur. hiç konuya baglı yazmadım. belkide hep yarım bırakmısımdır. hatırlarım
da yazmaya başladıgım ilk zamanlar bir şiir yazmıstım.konusu belliydi.
kendi adını anlatan bir şair.harfler savaşa hazırlanan ordu misaliydi
o kadar hırslıydıki peş peşe gelen cümlelerin anlamlılıgını saniyeler içinde
hissettiriyordu..uzun zamandan beri bir hikaye yazmıyordum. günlükleri
aklımda tutarken ses tonumda ki o degişimi fark eden insanlarla dolu oluyordu
cevrem. ne kadar cabuk degiştiriyor demi yazdıgımız sözler bizi ?
ahh ne kadar anlamlı yazılan şiirleri satır satır okurken o şiirde kaybolmak
pek fazla konusmayı seven biri olmadıgım için mi böyle yazıyorum yoksa
insanların anlıyamadıgı için mi bilmiyorum..düşünsenize düşüncelerin içinde
kayboldugunuzda ne yaparsınız ? bir labirent misali ordan oraya gitmezmisiniz ?
düşünceleri bitirmek için birşey bulmak istemezmisiniz ? aslında yazmak
işin en basit halidir. düşünmek zordur. her parmagında öfke varmıs gibi
acılar hissederken parmakların nasıl yazabilirsin ki ? anılar birleşmemekte
ısrar ederken yazmaya calışmakta var tabi ki. orasına hiç girmiyim.
cok acı bişey..