Sen hiç, hiç ettin mi bir insanı umarsızca? Hiç, hiç ederken yandı mı için, kavruldu mu yüreğin? O karşında hiçliğin dibine vururken onu seyretmek zorunda kaldın mı ağlaya ağlaya?
Zor işte hayat. Bazen bir anlık hevesle aldığın o yanlış kararlar peşini bırakmaz günlerce, haftalarca… Üzülürsün, toparlamaya çalışırsın olmaz. Güçlü gözükmeye çalışırsın, o hiç olmaz.. Ne yapsam diye düşünürken, karşındaki, hiçlikle cebelleşir umutsuzca. Atlatmaya çalışır ona attığın kazıkları, atlatmaya çalışır ona yaptığın haksızlıkları, atlatmaya çalışır o son yazdığın mektubu… Yüzüne bakmaya cesaretin olmaz, korkarsın tepkisinden, ufaktan tırsarsın ondan. O seni kıskançlıklarıyla korkutmuştur zaten. Yapar bilirsin, bilirim
En başta düşünmeden hareket etmeseydik bunlar gelmezdi oysa başımıza. Kaptırınca kaptırılıyor işte, sahip çıkılmıyor şu nefse. Ah şu nefse!