Huzur Köşeme Veda

Ne güzel söylemiş Cemal Süreya: “Sen aklımla kalbim arasında kalan en büyük çaresizliğimsin…”

Senden vazgeçmenin bu kadar zor olabileceğini tahmin edemezdim. Kendime engel olmakla sana koşmak arasındaki koca boşlukta savruluyorum sanki.

İçimdeki adlandıramadığım adını koyamadığım bu duygularla sana gelmek en büyük haksızlık olurdu sana. Biliyorum şuan kızıyorsun bana. Yaşayabilecekken engel olduğum mutluluklarımızı elinden aldığımı düşünüyorsun. Belki bir gün anlarsın beni, çaresizliğimi…

Enkaz gibiyim bu aralar ve bu enkazı kendimden başkasına yıkmak birine yapabileceğim en büyük haksızlık olurdu. Paramparça bir kalp taşıyorum içimde ve sen o kalpte kendine yer aramaya çalışıyorsun. Aşktan fersah fersah uzak bir kalpten aşk bekliyorsun. Kendine bile ait olamayan bir ruhtan sana ait olmasını bekliyorsun. Üzgünüm ama bunu sana veremem. Kendime bile yetmeyen sevgi kırıntılarımla yetinmeni bekleyemem senden.

Öylesine minnettarım ki sana… En zor anlarımda sevginle sarıp sarmaladın beni. Ben bile artık kendimi sevemezken aşkla bakan gözlerinle hissettirdin ne kadar değerli olduğumu. Bu aralar öylesine ihtiyacım vardı ki buna.

Bana aşık bir adamın dizlerinde uzanırken bana kitap okuması kalbime dolan en güzel sıcaklıktı. Ömrüm boyunca unutamayacağım bir anıydı. Tıpkı üstümüzden martılar uçarken suda oluşan yakamozun yansımasını gözlerinden izlemek gibi. Ya da saatlerce kollarında, sana sarılarak gün batımını beklemek gibi…

Bunların hepsinden vazgeçmek öylesine zor ki. Ama biliyorum doğru olan bu. Olması gereken bu.

Benim kalbim dikenlerle, taşlarla dolu engebeli bir yol.

Oysa sen çiçekli yollarda yürümeyi hak ediyorsun…

Hani o gittiğimiz kıyıya huzur köşesi der dururdum ya, aslında benim huzur köşem sendin. Bu kadar kısa zamanda bana böylesine güzel ve huzurlu anılar biriktirdiğin için teşekkür ederim.

İyi ki geçtin hayatımdan…

Hoşça kal.