Ufuk ; o sahaftaki toz kokusu kadar sıradan ve sahici. Yazar, etrafına bakıp gamzesini göstermekle meşgul. Binlerce senelik insan medeniyeti içerde uyuyor. Bir adım atıp da içeri giren olmaz mı diye sormadan edemiyor insan. Öyle ya insan denen güzel ve yaratıcı canlı medeniyet hapishanesinin birkaç tuğlası değilde nedir? Kendini üretirken bulmamış mı medeniyet denen caniyi? Tamam, belki üstüne her defasında birkaç madde koyuyor şöyle en vicdanlısından. Ama durur mu yolu sahafa düşmemiş bir diğerin. Seni yakıyor, yıkıyor orda burda. Seni kendi akıl tutulmasının şaheseri o üç buçuk metre karenin içine tıkıveriyor. Hoş sen en anlamlısından gökyüzüne bakıp gülümsüyorsan bile orda. Gülebiliyorsan, sana uzatılan bir dilim elmaya. Ağlayabiliyorsan, gezegenin bir diğer ucundaki gözyaşına. Ki en sahicisi sevebiliyorsan içindeki umudu büyütebiliyorsun. Yaşam senin elinde paylaş onu diğer kardeşinle…
SokakVeKitap