İnsan Kendini Bazen Kaybolmuş Hisseder

İnsan kendini bazen kaybolmuş hisseder
Kaybolmuş ışte
Var olmamış gibi
Hiç olmamış gibi
Hiç yaşamamış gibi
Ya da “niye yaşadım ki” gibi…
Bir insanın kendini yok sayması
Bir tiyatro oyunundaki figüranın olup olmamasi gibi bir şeydir..
O figüran olmazsa başkası olur
O kadar önemsiz, o kadar işe yaramaz…
Ve bi o kadar yalnız.
Her şeyin farkında olan figüran oynamaya devam eder
Zaten sadece susar..
Suskunluğunu da sıkıştırıp koltuğuna izler
Birisinin onun cevherini tekrar keşfetmesini bekler gibi
Hiç orda olmamış gibi izler…
O sahnenin dram sahnesi olduğunu bile bile
Ya da ölüp ölüp dirilmeyi göze almanin verdiği kırıklığı bile bile
Acılarını da alıp izler…

İnsan kendini bazen de yenilenmiş hisseder…
Tüm yanlış insanlardan,
Tüm yapmacık hayallerden ve tüm hayal kırıklıklarından…
Bu yenileniş ilk başta güzel gelir insana…
Güzeldir de aslında
Yenilenişlerde pişmanlık yoktur
Umutlar vardır,hayaller vardır,tekrar mutlu olma düşüncesi vardır….
Ama hüzün,
Eskiyi terk etmenin verdiği hüzün de vardır
Bu değiştirilemez gerçektir
Kalbi yüzbinlerce kez paramparca olmuş bir sokak çocuğunun acısı gibi…
Ömrü boyunca
Geçmişteki yaşamını
“o ” hayatı yaşayacağını düşünür
Daha güneşli bir hayat istese hayalleri ancak geçmişe götürür onu…
Sıcak evinde olduğu günlere…
Anılar gülümsetmek yerine acıtır sokak çocuğunun canını..
Yardım eli bekler, birisinin çekip onu almasını , o karanlıktan kurtarmasını…
İmkansızı ister aslında çocuk
Olmaz şeyleri oldurmaya çalışmanın anlamı yoktur.
Zaten bunun da farkındadır.
Ama o hayallerden başka hayali de yoktur sokak çocuğunun…

Şimdi soruyorum suçu ne tiyatrodaki figüranın
Ya da terkedilmiş sokak çocuğun?
Ne istediler ki huzuru bulmak dışında
Ya fazla kandırılmışlardı ya da fazla inanmışlardı,güvenmişlerdi…
Hak mıydı yoksa onlara bunlar?
Buna ne denir bilinmez… Hiçkimsenin o “acıları” yaşamayı haketmediği ve biz bunları yazsak da onların o acıyı yaşamaya devam edecekleri gerçeğini değiştirebilecek güç de yoktur sanırım.
Ya da var mıdır ?