Her gün Gecenin bir vakti sebepsizce uyanıyorum, bir noktaya bakıp dalıyorum ve niye böyle oluyor her şey diye düşünmeye başlıyorum istemsizce. Bir yerden toparlamaya çalıştığım hayatım diğer taraftan dağılıyor, bir ayağımı bataklıktan çıkarmaya çalışırken diğer ayağımı da kaptırıyorum bataklığa …
Debelendikçe daha da batıyorum düşünceler bataklığına; ah düşünceler düşünceler düşünceler … Bir saniye içinde milyonlarca düşünce dönüyor beynimde ve bir düşünce sanki bıçak gibi kesiyor iliklerimi, zifiri gecenin karanlığı kadar kapkara bir düşünce; düşünmemeye çalışırken bile kulaklarımda çınlanıyor ”İNTİHAR” düşüncesi sanki ben buradayım dermiş gibi, sanki bütün dertlerinin çaresi bende dermiş gibi …
Birden kendimi kaybediyorum usulca pencereye doğru gidiyorum, sanki gitmiyorum da götürülüyorum engel olamıyorum kendime bir pencereye bakıyorum bir yere bir de ben olmayan bene sonra tekrar düşünüyorum acaba şuan boşluğa bir adım atsam bütün dertlerimden kurtulacak mıyım yoksa daha büyük dertlerle mi tanışacağım.
Ah düşünceler düşünceler düşünceler beynimi kemiren bir fare gibi kemiriyor beynimi birden o kadar cesaretimin olmadığını fark ediyorum fark etmek istemesem de ….
