Göğün altında yanımda sen,
ve olasılıklar sahilinde yürümekteyiz.
Bir yanımızda derya deniz,
bir yanımız olabildiğince aydınlık.
Bir yanımızda göz gözü görmez bir sis,
bir yanımız da soğuk korkutucu karanlık.
Ateşten bir iskele var denize doğru uzanan.
iki kişi yürüsek üzerinde ayaklarımız çırılçıplak,
dumanlar çıksa her adım attığımızda altımızdan.
Yanan bedenlerimizin kokusu her tarafı kaplasa,
kızıl kızgın alevler etrafımızı sarsa.
Küle döndürse bu ateş bizi ,
ve rüzgar savursa gökyüzüne küllerimizi.
Yine de yürüsek umursamadan el ele,
ve hiç korkmasam yanmaktan, bakarken gözlerine…
Lakin belkiler fısıldıyor kulağıma sessizce…
Belki bir dalga vurur üzerimize ve söneriz.
Belki iskele çöker ve biz denize düşeriz.
Ya da iskelenin sonuna gidemeden veya küle dönüşmeden önce,
belki biz yürümekten vaz geçeriz.
Kim bilir;
Belki sen çekersin ellerini ellerimden.
Belki sen kaçırırsın gözlerini gözlerimden.
Belki de korkar geri dönersin yolun yarısına gelmeden.
Yine sormam sana neden diye sebepli veya sebepsiz,
tek başıma da olsa yürürüm ben yavaşça ve sessiz.
Atarım kendimi yanan iskeleden aşağıya ölüme,
ve söner kaybolurum dibe doğru gözlerinin denizinde…
Seslendirmesini de yaptım.