Zordur durduğun yerden izlemek olup bitenleri. Bakakalırsın öylece ne gelenden haberin olur ne de gidenden. Ben de burdayım demeye cesaretin olmaz. En son sen çıkarsın odadan, gözünü kapattığında kurduğun hayaller bile durur, onunda hevesi kalmamıştır burdayım demeye. Standartlaşan hayatlarımız izlemeye mahkum bıraktı bizi. Giden dostu, sevgiliyi, abiyi, kardeşi, anayı, babayı, oğlunu, kızını izlerken baktık sadece. Dilimizin gücü yetmedi tek bir harf söylemeye. Gururumuzun vicdanımıza laf ettirmemesi izlemeye mahkum bıraktı bizi.
