Kahverenginin Türevleri

Niye soğuk vurdu ki bu kadar bugün bedenlerimize? Neden üşüdük ki bu kadar. Halbuki her zamanki soğuk, her zamanki poyraz esiyor. Yine aynı gökyüzü ve Yine Mikail üflüyor. Yine aynı Tanrı ve Yine onun kaleminden dökülen emirler. Ama bu kez neden iliklerimize kadar don? Neden her zerremiz ayrı titriyor? Suratlarımızın ekşiliği artmış. Kaşlar çat çat ve alınlar karış karış büzülmüş. Kulaklar gerneşiyor. Yumruklar sıkılmış. Üşüyen ama aldırmayan yumruklar. Bu kez rüzgar acaba başka dünyadan mı esiyor? Başka yaratıklar hissettiler mi acaba dünyadaki çaresizliğimizi, kirlenmişliğimizi? Küçük prensin ruhumu düştü acep dünyaya. Yoksa bir sokak çocuğumu dua etti tanrıya. Bulutlar mı tükürüyor yüzlerimize yoksa rüzgar mı tokatlıyor çehrelerimizi? Tabiat ana kucağını neden açmamış bu kez gökkuşağına. Niye kahverenginin türevlerine bürünmüş? Gökkuşağı öyle olmamalı halbuki. Bittiği yerde çanak dolu altın olmalı. Niye bitmiyor bu kasvetli renk? Bittiği yerde yoksa kezzap kazanı mı bekliyor bizleri ? Rayihalar susuz. Mahcup yedi cüceler. Değirmenler müzdalip… Şairler okuma yazmayı unutmuş gibi. Aşıklar habersiz. Mecnun dilsiz. Şehirler yalnız. Hele İstanbul’um yapayalnız. Uzaklar utanıyor. Gurbetin yüzü kıpkırmızı. Yanakları al al olmuş hasretin. Sılaya vurgunken yıldızları devirmiş. Sübhan olan Tanrı kullara mı küs? Hamd yok mu ona? Şükür etmemiş mi zengin? Zengin Direnişte Fakir Dilenişte mi yoksa ? Sözgelimi Gökler kararmış Dünyayı kasvet mi sarmış?

Minik eller kanlarla boyanmışken hangi melek fezada rahat uyur ki… Resmedilince ürperen tüylerin dik duruşu gibi dursaydı bizler o gözler kapanır mıydı çaresizliğe. Tanka taş atan miniğimin hikayesini anlatırken dökülen gözyaşını içirseydik o bebelere ağlar mıydı analar cenneti ellerinin tersiyle itip çocuklarını bağrına basan analar. Dilsiz şairler kafiyelerine koysaydı zulmü ya. Kitaplar eskitselerdi klavyelerinde. Buğzetseydi köleler sahiplerine. Mezarlıklar müze mi olmalıydı illa gerçek zulmü görüp onlara acımak için ? Musallalar dolmalı mıydı vücudunda kan bile kalmayan miniklerimle. Hiç bir şey için geç değilken durdurulamaz mı bu zulüm. Bu kibir bitmez mi. Öfkeyi kaldırsak aradan ? Rüzgar belki eskisi gibi meltem edasıyla eser. O zaman yüzler güler nefesler alınır sonbaharın kuru gürültüsüyle. Belki miniğimin eline kan değil pastel bulaşır o zaman. Güzel olmaz mı tanrım? Bu düzeni kuran sensen düzeni unutur musun sen hiç?  Yarattığın gibi kalamayan yüzleri ıslah et. Ve söz verdiğimiz gibi kalamayan bizleri de Mücadeleden kıl. Hâmûşân kulun…