Bir Cuma günü daha.Ve böyle biteviye kalem ve kağıt arkadaşlığı.Umarım şimdilerde en yakın arkadaşım olan kalem ve kağıt dostluğu hep devam eder.Neden etmesin ki? bundan da sıkılacak değilim ya…Fon müziğini söylemeyi unutuyorum hep.Şimdiki fon biraz duygusal,acıklı bir fon.Galiba böyle giriyorum kitapların dünyasına,kendimi gerçek dünyadan fon müziğiyle uzaklaştırıyorum.Çokta hoşuma gidiyor bunu yapmak.Gerçi kalemi ve kağıdı bırakıp fon müziğini kapattığımda gerçek dünya diye adlandırdığım yere gelmek pek hoşuma gitmiyor. Ama fazla da kalamıyorum kitap acununda. Ne kadar istesem de çıkmamayı bir el çekip çıkarıyor içlerinden veya bir ses,zaruri bir çıkış bu.Kulaklarımda artık ayrılığın fonu.Veda vaktinin geldiğini söyleyen bir fon müziği.En kısa zamanda geleceğimi söylüyorum sonra ama yinede ayrılık zor,yoruyor insanı.Artık gerçek dünyadayım,burada da kaçabileceğim iki yer var ;insanlardan, kendimden.Biri kütühane,ama oraya da arada gidebiliyorum.Diğeri ise gidebileceğim bir yer dahi değil.O yüzden sevmiyorum galiba burayı.Her şey gerçek fakat gerçek olan hiçbir şey gerçek değil.Bunu bildiğim,görebildiğim için sığamıyorum dünyaya.