Karanlığın içimi korkuttuğu geceden sesleniyorum
Üşüyorum,çok üşüyorum
Titriyorum…
Duyguların paramparça kırıklarına basmadan yürümeye çalışırken
Soğuktan morarmış dudaklarımı ısırıyorum…
Yürüyorum bilinmez bir yolda,tek başına
Yanlış olduğunu bile bile yürüyorum
Sonumun uçurum olduğunu bildiğim halde
Duygu kırıkları çoktan ayağımı kanatmış ve acı vermeye başlamış olsa da ilerliyorum…
Kendimin bile gitmek istemediği yolda ilerliyorum
Bazen durduruyorum kendimi ve geri dönüyorum
Ben dönünce her şey yeniden aydınlanıyor
Etrafımı güzellikler sarıyor…
Ama o yolda acı çekeceğimi bile bile ilerlemek istiyorum
Küçük bir çocuk inadına bürünmüş duygularımı durduramıyorum
Soruyorum kendime defalarca
Ne beni o yola çeken şey?
Geçmiş bitmiş güzellikler mi?
Yarım kalmış hayaller mi?
Bilmiyorum
Ve ben neden o yolda hep iyi şeyleri hatırlıyorum
Neden bana acı veren duygu kırıklarını hatırlamıyorum?
Buna kendim bile anlam veremiyorum
Karanlığa sürükleniyorum
Sonu uçurum olan yolda ilerliyorum…
Nereye kadar ne zamana kadar ilerleyeceğim bilmiyorum…
İstiyorum ki biri durdursun beni,geri döndürsün
Tüm güzellikler geri gelsin
Beynimin içinde bulunan binlerce soru yanıt bulsun…
Yeniden nefes alayım rahatça
Ve yeniden bakayım geleceğe umutla…
Fakat kimse durdurmuyor beni
Ben yine devam ediyorum
Ayaklarım kanasa da
Boğulsam da defalarca hıçkırıklarlarla
İlerliyorum…
