Yine bir sonbahar günü aylardan Kasım. Elleri cebinde yürüyen bir adam sokak lambasının loş ışığında titrek elleriyle yakmaya çalışıyor cebindeki son tek sigarasını. Bir an daldı gözlerim bir düşünce peyda etti o an beynimin en ücra köşesinde. Hiç tanımadığım biri ama ne çok ortak yönümüz vardı kim bilir. Sessiz gecenin puslu sokaklarında hiç kimseler yokken ortalarda neden kendini dışarı atar ki bir insan? Hani bir söz vardı ”Kasımda aşk başkadır” diye. Kasımda aşk falan yoktur. Kasımda yalnızlık vardır,soğuktan titreyen eller vardır,yalnızlıktan yüreği buz kesmiş insanlar vardır. Kasımda tükenmişlik vardır tükenmişlik. Kasımda başka olan AŞK değildir. YALNIZLIK başkadır, HÜZÜN başkadır. Ve Kasımda ÖLÜM başkadır ÖLÜM…
