Sonbaharın en sert rüzgarı vardır ya,
O gün göz gözü görmez.
Hafif bir soğuk.
Yapraklar direniyor adeta,
Savaşıyor bu güçlü rüzgarla.
Oysaki dermanı kalmamışken,
Sonunu bile bile…
Kaybediyor.
Rüzgar geçip gidiyor, ama gidenler geri gelmiyor.
Ve ardından kış…
Sanki kar fırtınaları maziyi anlatıyor.
Yaprakların mazisini kimseler duymuyor.
Aşk aynı sonbahar gibi…
Sürdürmeyi istiyorsun savaşı.
Kalp aynı yaprak gibi,
Sonunu bile bile bu savaşın içinde.
Bütün gücünü en başında harcamışken hem de…
Kaybediyor.
Aşk geçip gidiyor, ama kırılan kalp geri gelmiyor.
Sonunda kış gibi soğuk bir yalnızlık…
O yalnızlık sanki biten aşkları özetliyor;
Kalbin kırılışını…
Yine kimseler duymuyor,
Hep kaybediyor.
