Hep yazda kalmak istiyorum,
Her zaman
İşte böyle durmadan kendi kendimin hiçlenişi olmaya mahkumum
Hiçlik duygusu korkunç,
Hayal kurmak anlamlı
Eksiliyor hislerim bir bir,
Bu koridorun sonu yok
Kendimle mutlu olduğum zamanlar tükendi
Ölümü öldüremezdim değil mi?
Hayatın pause tuşuna basıp,
Kırabilir miyim kumandayı peki?
Ne halt ettiğimi ben bile bilmiyorum
Güneş pencereden her girdiğinde vazgeçiyorum
Bazen düşecek gibi oluyorum,
Milyonlarca karınca ayak uçlarımdan alnıma koşmaya başlıyor
Bir de kelimeler var tabi
O keskin kelimeler,
Çocukluğun büyülüğü zırhı kalktıktan sonra çok ölümcül oluyorlar
Kaçamıyorum artık kelimelerden
Geceyi kabulleniyorum
Bazen yokluğundan şüphe ediyorum,
Sanki olanlar hiç olmamış gibi geliyor
Kaygı,
Hepimizi yutan bir karadeliktir
