Kendi kendime

Yine kendi kendime sana küstüm, seninle barıştım ve seni affettim. Kendi kendime sana yenik düştüm ve doğruldum, başa sardım, tekrar yürümeyi öğrendim. Seninle konuştum aynalarda, karanlık yollarıma ışık tuttum seninle. Sana anlam yükledim ve seni büyüttüm, kocaman dağlar yarattım senden. Sen ise çığ olup üzerime düştün, yoluma taş olup beni tökezlettin. Işığıma karanlık oldun ve yalnız bıraktın beni aynalı odalarda. Ben sana ne zaman sırtımı dayasam, kendimi kör karanlık çukurların dibinde buluverdim. Sana elimi uzattım, elimi tuttun ve beni o çetin yokuşlarında darmadağın ettin. Kapıyı açtım, gel dedim içeri, sense sana açtığım bütün kapıları yüzüme kapattın birer birer. İşte bu yüzden ateş olup yandığımı zannederken kül olup yok oldum varlığınla yokluğun arasında. Bu yüzden ben seni severken senden ve seni sevmekten nefret ettim bir kez daha.