Küçük bir çocuk olsam keşke… Oyuncağımı kaybettiğim için ağlasam sadece… Bulunca her şeyi unutsam… Eve ağlayarak gelmemin tek nedeni oynarken düşüp dizimi incitmem olsa… Sınavlar olmasa hayatımda, rekabet olmasa… Kin, öfke nedir bilmesem keşke… Arkadaşıma neden küstüğümü unutup bi’ gün sonra hiçbir şey olmamış gibi onunla oynamaya devam etsem… Hiçbir şeyden haberim olmasa… Savaşlardan, kavgalardan, ölümlerden… Ölümü tatmamış olsam… Keşke ölümü uzak bir yere gidip geri dönebilmek zannetsem yine… Hayal kırıklığı nedir bilmesem… Umutsuzluğa düşmemiş olsam hiç…En büyük kahramanlarım annemle babam olsa yine… Onların dünyanın en iyi, en yetenekli, cesur… insanları olduğuna inansam…Biri bana balon alınca dünyanın en mutlu insanı ben olsam… Sokağa çıktığımda herkesle oynasam, eğlensem… Herkese güvenebilsem bitimsiz bir şekilde… Keşke kimsenin beni mutsuz etmek için çabalayacağı aklımın ucundan geçmese… Keşke, keşkeler olmasaydı hayatımda… Ne güzel olurdu.
Hani herkes büyümek ister ya küçükken, ben hiç büyümek istemedim. Sanki büyüyünce her şeyin daha zor olacağından haberdarmışım gibi… Yine küçük bi çocuk olsaydım keşke. Hayat benim için toz pembe olsaydı… Savaşlardan, kavgalardan, kinden, öfkeden, ÖLÜMDEN haberim olmasaydı keşke…
