Kimse değildi artık biliyordu
Suya düşen yüzünü inceledi
Su dalgalandı, üşüdü nefretinden
Kapadı gözlerini kirpikleri düştü son hatıraya
Örttü usulca hatırasını
Başka bir hatıra girmemeliydi bu gözlere
Ağlayamadı bile akar giderse gözyaşıyla diye
Yağmur hızlandıkça yüzü delik deşik oldu
En başa dönüyordu rüyalarında
İnanarak uyanıyordu her defasında
Sonrasında yine kara girdaplar yutuyordu sabahlarını
Lanetlemişti kendini
Gözlerinin arkasına sakladığı anıyla uyanıp
Umut etmekle harcıyordu ömrünü
Diğer her şeyi atıyordu penceresinden
Yaşamak çok uzun bir hikayeydi
Yine gün doğuyordu sımsıkı kapattığı gözlerine
Lanetiyle titriyordu kirpikleri
