Ah sevgili Monte Kristo,
İnsanlar ölürmüş biliyor musun?
Hem de zalimce, haince.
Evleri de çiçek kokmazmış, aşları dahi olamazmış kimi zaman.
Ah benim güler yüzlü sevgilim,
Orada insanlar gülmeyi unutmuş.
Kalpleri ise hiç tatmamış umudu,
Sek acı.
Artık gülemeyiz sevgilim.
Ne sen, ne de ben
Mutlu da olamayız Monte Kristo,
Yalnızca ikimiz mutlu olamayız anlıyor musun?
İnsanlar ölüyor!
Hem de zalimce, haince.
Hem de bir karakol yanında, birer birer,
Hem de devlet kurşunuyla,
Gözlerinde acıyla,
Bir ana feryadıyla…
İnsanlar ölüyor anlıyor musun!
Kuruyan tenleri üzerinde,
Dökülen takvim yaprakları…
Korkuyorum Monte Kristo,
Lice çocuklar görüyorum.
Kalbinde kurşun yarası
Ve kanla sulanmış toprakları.
Kanla sulanmış menekşeleri değil,
Karanfil kokan sokakları duymak istiyorum,
Ellerinden korkusuzca tutmak istiyorum,
Anlıyor musun?
Düşün Monte Kristo düşün,
Bu böyle gitmez,
Bir şey yapmalı!
Nur Uzundikme
3 comments
Yazıdaki Hümanist bakış açısı yalın ve berrak bir şekilde hislerimi okşadı. Çok beğendim. Fikir / zikir ayırımı gözetmeden herkese sadece ‘insan’ olduğu için değer vermeli çünkü ölüm her dilde/dinde aynı anlama gelir.
Çok teşekkür ederim, yorumunuz içimi aydınlattı.
selamlar şiirini gerçekten beğendim vede yazarların kendi bağımsız yayınevlerini kurmasını amaçlayan gençyazarlarbirliği facebook grup sayfasında her hafta paylaşmayı düşündüğümüz genç yazılardan ilki olarak seni düşünüyorum vede grubumuza bekliyorum.kabul edersen hem şiiririni daha fazla okutur hemde daha fazla yapıcı yorum alabilirsin. https://www.facebook.com/groups/genvyazarlarbirligi/?fref=nf buradan gruba ulaşabilirsin.