Bugün günlerden hüzün. Sanki sol yanım biraz ağrılı. Yürüyorum. Önüm karanlık, arkaya baksam hüzün. Ne yapacağımı şaşırdım şu aralar. Aklımda. Hiç çıkmadı ki zaten. Sanki o oldum. Onun gibi yaşıyorum. “Ne yapıyor, iyi mi, hava soğuk üşüyor mu acaba?” Beynimde sorular, kalbimde ağrılar, gözümde yaşlarla bırakıp gittin beni. Seni sensiz yaşadım hep. Emin ol bir şey değişmedi, sadece saçımı kestirdim. Yine aynı tanıdığın ben. Terk edilen her insan sorar hep: “Bende ne eksikti, ne yaptım acaba ona?” Bunlar boş düşünceler… Kalbinde gidecek olan adam her şekilde gider. Durduramazsın. Düşünmez ilerisini – gerisini. Sen NE olursun umurunda değildir. Ben ne mi oldum? HİÇ. Koca bir HİÇ oldum. Hiç bir şey yapmıyorum artık. Öyle çok onsuzluğa büründüm ki gülerken ağlıyorum. Gülmeyi de yanlış anlamayın. Sinirim bozuk ondan gülüyorum. Arkadaşım diyor: “ Yine mi o aklında?” diye. “Onsuz zamanım yok ki?” diyorum. Acımı anlatıyorum. Anlamıyor.
Bende susuyorum. Sadece susuyorum.
