-Mimiklerin nerede Alfred?
– Gömdüm. Kışın ortasında bir çukur açtım oraya gömdüm. Hayır aslında gömmedim. Kar yağıyordu. Etrafı beyazlık kaplamıştı. O kadar beyazdı ki siyahlar fark edilemiyordu bile. Mimiklerimi gömdüğüm yerden geri çıkardım ve şöminede yaktım. Buhar oldu. Ertesi sabah buhar olan mimiklerimle beraber tekrardan kar yağdı. Bu sefer derin bir kuyuya attım. Bunu neden yaptığımı sormak istemiyor musun? Biz insanlar aynı özellikleri ve genleri taşıyoruz. Birer aynayız. Sadece birbirimizi en çirkin haliyle yansıtıyoruz. Kusurluyuz, tanrı bizi günahlarımızla dünyaya gönderdi. Birer günahkarız. Yeminlerimizi bozar, yalanlarla şarkılar söyleriz. Şarkılarımızın ritmine o kadar kapılırız ki dans ederiz. Ayaklarımız kırılıncaya kadar dans ederiz.
