Nefret ediyorum onların hepsinden.
Hem en iyisinden hem en kötüsünden.
Gereksiz samimiyetlerin zerresinden.
Tanıdığım insanların ihanetinden.
Nefret doluyum hepsine karşı.
Nasıl yürütürüm bu savaşı.
Bu çıkar, hep o çıbanın başı.
Yetti artık çığlığımla titreteceğim arşı.
Nefret tohumları filizlendi yine içimde.
Güvenemiyorum en güvendiğime bile.
Sırtımı dayansam onlara sağlam diye.
Hep olduğu gibi kaçar giderler yine.
Nefretimi yazmak dindiriyor bazen.
Ama sevemiyorum onları sevmem de zaten!
Şimdiye kadar tektim şimdi de gelirim üstesinden.
Kaptan burda insanlık yok! Kır sancağa dümen.
Nefretim artıyor hep günden güne.
Seni satar bunlar kavuşmak için üne.
Unutur hatırlamaz nasıl geldi bugüne.
Muhtaç değilim zaten onların sevgisine!
Nefretim katlanıyor gün geçtikçe.
Gözleriyle bıçaklıyorlar beni güldükçe.
Dolaşıyor iğrenç sesleri kafamda serbestçe.
Dayanamıyorum sabrım taşıyor artık gittikçe.
Nefret bu dinmez kor alev gibi.
Siz misiniz sanki bu aklın sahibi?
Gerekirse de koyarım ortaya kendimi.
Bedenimi fikrimi aklımı her şeyimi.
Sizden kurtulmak için bu kadarı yeter mi?
Furkan S.
