“Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü, kör oldum”
Benim de bir kere öldü. O kadar küçüktüm ki, öldüğü için ona kızmıştım. Bir de “annem gelsin” diye ağladığım için özür dilemiştim.
Bir sevgili düşünün, ayrılınca ölür içinizde. Zaman geçip sözler unutulunca, yaralar kabuk bağlayınca bir kere daha ölür. Sonra başka biri çıkar karşınıza ve bir kere daha ölür. Belki o karşınıza çıkan bile defalarca ölür içinizde.
Ölüm, kurtarır acılardan.
Öldükçe uyutur ölüm, öldükçe unutur insan.
Oysa babalar öyle mi? Sadece bir kere ölür babalar, ölmeyen bir acıyla.
Sonra öldür öldürebilirsen…
