Bir daha sevebilecek misin böyle? Aldığın her nefes göğüs kafesinden taşar gibi nahoş bir acı verecek mi sana? Kalacak mısın böyle uykusuz gecelerce? Ağlayabilecek misin öyle içten, içten? Bir daha bir kadına seni seviyorum diyebilecek misin? Yoksa ”bende seni” diyerek geçiştirmeye devam mı edeceksin kendini, onu, beni. Biliyorsun ki sen ve ben bir bütündük. Ve şimdi kendinden kaçmakla uğraştığın o yataktaki her dönüşün, her kıvranışın, her sıçrayarak uyandığın yarım uykuların seni kendine daha da yakınlaştıracak. Gündüzleri öylesine, geceleri ise sadece gündüzlere bağlayabilmek için yaşayacaksın. Öylesine anlarda bulunup, öylesine insanlarla olacaksın. Katlanamazsın demiyorum. İşin zor tarafı burada zaten; katlanacaksın.
